ΤΟ ΚΟΥΡΑΣΑΝΙ (πανάρχαιο υδραυλικό κονίαμα)

ΚΟΥΡΑΣΑΝΙ *

(Υδραυλικό κονίαμα)

    Το κουρασάνι είναι παλιό υδραυλικό κονίαμα. Είναι συνδετικό υλικό που σαν βάση του έχει τριμμένο κεραμίδι, ασβέστη, άμμο και νερό, ενώ σε διάφορες περιοχές το συναντάμε εκτός των παραπάνω αναμεμιγμένο και με Θηραϊκή γη. 

    Στη Λίμνη της Εύβοιας συζητώντας με παλιούς χτίστες μου είχαν πει ότι εκτός των παραπάνω υλικών χρησιμοποιούσαν και αυγά από τα οποία ιδιαίτερα το ασπράδι δημιουργεί μία γυαλιστερή κρούστα κατά τη διάρκεια του σοβατίσματος που το κάνει εξαιρετικά ανθεκτικό στο χρόνο, στις καιρικές συνθήκες και απρόσβλητο από την υγρασία. 

    Ανέσυρα από το αρχείο μου μερικές φωτογραφίες κτισμάτων που έχουν σοβατιστεί με κουρασάνι οι οποίες επιβεβαιώνουν την ανθεκτικότητά του στο χρόνο. Σε αυτά τα κτίσματα εκτός του πύργου της Μονής Γαλατάκη που είναι πανταχόθεν σοβατισμένος με κουρασάνι, στα υπόλοιπα έχουν σοβατιστεί ο βορινές πλευρές.

* Η λέξη είναι τουρκικής προέλευσης και σημαίνει αμμοκονίαμα, οι δε χτιστάδες λέγονται κουρασανάδες. 

Γιάννης Φαφούτης.

Ο Πύργος της Μονής Γαλατάκη. Χτίστηκε το 1562 και είναι σοβατισμένος
με κουρασάνι και στις τέσσερις πλευρές.

Το Δημαρχείο της Λίμνης, διώροφο νεοκλασικό,η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1903.

Δυόροφη κατοικία στην παραλία της Λίμνης. 

Δυόροφη κατοικία στο εσωτερικό της Λίμνης.

Άλλη μία δυόροφη κατοικία στο κεντρικό πολεοδομικό ιστό της Λίμνης.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ
   

     Έτσι για να μην ξεχνάμε την σαραντάχρονη ενασχόλησή μας με το ρεπορτάζ βρέθηκα χθες το μεσημέρι στο όμορφο χωριουδάκι της Μονοκαριάς λίγα χιλιόμετρα έξω από την Ιστιαία αναζητώντας τα ερείπια ενός δεύτερου νερόμυλου κατά μήκος του ποταμού και δίπλα στο δρόμο που οδηγεί στις Μηλιές.

    Στην αρχή το ενδιαφέρον μου ήταν να βρω το νερόμυλο τον οποίο και εντόπισα δίπλα στο γεφυράκι στα αριστερά του δρόμου. Από εκεί και πέρα ο δρόμος αρχίζει ανηφορικός για τις Μηλιές. Πνιγμένα μέσα στα βάτα και στις κουμαριές τρία εναπομείναντα  ντουβάρια του νερόμυλου αντιστέκονται στη φθορά του χρόνου. Αφού έγινε η απαραίτητα φωτογράφιση κίνησα για την επιστροφή.

    Το τοπίο εξαίρετου φυσικού κάλους. Αιωνόβια πλατάνια περιπλεγμένα με κισσούς σε μια απόχρωση του καφέ και του πράσινου δεσπόζουν σε όλο το μήκος της διαδρομής. Και εκεί ανάμεσα σ' αυτή την υπέροχη χρωματική παλέτα ξεπροβάλει το εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου,περιτριγυρισμένη από ένα παχύ στρώμα πλατανόφυλλων,  με το ιδιότυπο καμπαναριό της που στη βάση του έχει μία σοφή επιγραφή "Συχώρα και Προχώρα". Την όλη εικόνα συμπληρώνουν μικρά παγκάκια, γεφυράκια, και πιο δίπλα μία περίτεχνη βρύση με γάργαρο νερό που έφτιαξε ο δάσκαλος Βασίλης Σγούντζος το 1966 και ανακαίνισε ο Πολιτιστικός Σύλλογος της Μονοκαριάς το 2002.  Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι σ΄αυτό το χώρο όταν γιορτάζει το εκκλησάκι θα γίνεται μεγάλο γλέντι.

      Ένας μικρός παράδεισος έξω από την πόρτα μας όπως θα έλεγαν και οι παλιότεροι που αξίζει να τον επισκεφθούμε.

     Γιάννης Φαφούτης

Ότι απόμεινε από το νερόμυλο.