Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ
   
     Έτσι για να μην ξεχνάμε την σαραντάχρονη ενασχόλησή μας με το ρεπορτάζ βρέθηκα χθες το μεσημέρι στο όμορφο χωριουδάκι της Μονοκαριάς λίγα χιλιόμετρα έξω από την Ιστιαία αναζητώντας τα ερείπια ενός δεύτερου νερόμυλου κατά μήκος του ποταμού και δίπλα στο δρόμο που οδηγεί στις Μηλιές.
    Στην αρχή το ενδιαφέρον μου ήταν να βρω το νερόμυλο τον οποίο και εντόπισα δίπλα στο γεφυράκι στα αριστερά του δρόμου. Από εκεί και πέρα ο δρόμος αρχίζει ανηφορικός για τις Μηλιές. Πνιγμένα μέσα στα βάτα και στις κουμαριές τρία εναπομείναντα  ντουβάρια του νερόμυλου αντιστέκονται στη φθορά του χρόνου. Αφού έγινε η απαραίτητα φωτογράφιση κίνησα για την επιστροφή.
    Το τοπίο εξαίρετου φυσικού κάλους. Αιωνόβια πλατάνια περιπλεγμένα με κισσούς σε μια απόχρωση του καφέ και του πράσινου δεσπόζουν σε όλο το μήκος της διαδρομής. Και εκεί ανάμεσα σ' αυτή την υπέροχη χρωματική παλέτα ξεπροβάλει το εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου,περιτριγυρισμένη από ένα παχύ στρώμα πλατανόφυλλων,  με το ιδιότυπο καμπαναριό της που στη βάση του έχει μία σοφή επιγραφή "Συχώρα και Προχώρα". Την όλη εικόνα συμπληρώνουν μικρά παγκάκια, γεφυράκια, και πιο δίπλα μία περίτεχνη βρύση με γάργαρο νερό που έφτιαξε ο δάσκαλος Βασίλης Σγούντζος το 1966 και ανακαίνισε ο Πολιτιστικός Σύλλογος της Μονοκαριάς το 2002.  Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι σ΄αυτό το χώρο όταν γιορτάζει το εκκλησάκι θα γίνεται μεγάλο γλέντι.
      Ένας μικρός παράδεισος έξω από την πόρτα μας όπως θα έλεγαν και οι παλιότεροι που αξίζει να τον επισκεφθούμε.

     Γιάννης Φαφούτης
Ότι απόμεινε από το νερόμυλο.